Ons idee was aanvankelijk om een cafeetje/lunchroom met terras te openen op het Gomezplein in Punda. In een pand van Peltenburg Jewelers, die verhuisd waren naar een groter pand op het Gomezplein. Lekker in de buitenlucht op een terrasje een koffie of een biertje drinken, dat bestond vrijwel niet, bijna alle horeca was binnen, in de airco. Ik geloof dat je alleen op het Keukenplein een terras had. Uiteindelijk werd de locatie Gomezplein op het laatste moment ingewisseld voor de huidige locatie op het Wilhelminaplein, dat toen een rommelig stukje entree was van de binnenstad.

Na een verbouwing van het voormalige winkelpandje, opende Plein Café Wilhelmina op Koninginnenacht, 29 april 1998 haar deuren. Toen bestond Koninginnenacht nog niet in de vorm zoals wij het nu kennen, een feestavond voorafgaande aan Koningsdag. Ik kan me herinneren dat we de nieuwe rotan terrasstoelen op die avond nog stonden uit te pakken en dat de hele zaak vol stond met traytjes met blikjes bier voor de volgende dag.

 

In die eind jaren '90 waren we na een zaak op de Handelskade en Keukenplein vrijwel de enige horeca in Punda. In de avond was Punda het domein van de chollers. Vaak sloten we om 19:00 uur al onze deuren, omdat er geen normaal mens graag 's avonds in Punda rondliep. Punda was in de avond echt een ghost town. 

 

Een keer per maand hadden we op vrijdagavond 'Wilhelminapop', met wisselend iedere maand een andere lokale live band. “Common Ground”, “Als je met z'n Zessen bent” band, “Grupo EA”. Dit zijn namen die me nu te binnen schieten. Erg gezellige en drukke avonden waren dat. Om een divers publiek te trekken hadden we ook een piano buiten staan, waarop regelmatig pianisten hun kunsten vertoonden. Norman Moron was er één van. Ook hadden we de eerste Oktoberfest avonden van Curaçao.

 

Daarnaast organiseerden we allerlei activiteiten op gebied van kunst en cultuur, de Koningin Wilhelmina Expositie van mevrouw Lentje van Hoboken, de schilder Paco Weber zat dagelijks voor het café op het terras portreten te schilderen op deksels van oliedrums. Kortom allerlei activiteiten, om naast onze menu- en uitgebreide speciaal biertjeskaart meer publiek naar de binnenstad te trekken. Om meer leven in Punda te blazen. Dat lukte maar gedeeltelijk. Pas met de komst van de studentenkamers in Pietermaai werden de dagschotels erg populair onder de studenten, wat ook weer andere mensen aantrok.

 

Na 5 jaar hebben we de zaak over gedaan aan de toenmalige manager Bas Kemna, die het, samen met zijn compagnon Niek de Munck-Mortier, succesvol heeft doorgezet en groter gemaakt. Door veel aandacht voor details te blijven geven en vrijwel altijd het gezicht van de zaak te zijn, hebben Bas en Niek en daarna weer hun opvolgers, Danny en Paul, het gepresteerd om 25 jaar lang een succesvolle horecazaak te behouden, waar constantheid en herkenbaarheid hoog in het vaandel staan.

Mooi vind ik dat sommige collega's van mij er nu nog steeds werken en dat bijvoorbeeld de Claus en Beatrix nog steeds op de kaart staan.

 

Speciale herinneringen? Heel veel, een erg leuke tijd gehad, met hele diverse mensen, waar iedereen zich thuis voelde, zowel de gasten als mensen die er werkten en mensen die er in de buurt woonden, waaronder een paar dakloze zwervers (chollers). Zo heb ik nog goede herinneringen aan Steve, die dagelijks voor ons het terras binnen zette. Als hij dan klaar was, dronken we altijd een biertje samen en vertelde hij over zijn leven, hoe het was gekomen dat hij toen dakloos geworden was. En Angel, waarvoor we lange tijd gezorgd hebben, maar er opeens niet meer was. Naast alle leuke feestjes en EK- en WK wedstrijden, en dat onze kinderen er deels opgegroeid zijn, zijn dit toch wel herinneringen die me het meest bijgebleven zijn. Maar om niet al te dramatisch af te sluiten, ik ben blij dat ons kindje na 25 jaar nog steeds in goede gezondheid is en dat naar verwachting ook de komende 25 jaar nog steeds zal zijn!

​

Houd onze site in de gaten voor het volgende verhaal van Bas Kemna!